“Ja, wij zijn co-tuinders. In 2002 hebben wij samen deze tuin genomen. Wij kennen elkaar al zo’n 20 jaar en zijn ook wel samen met vakantie geweest, dus dan weet je een beetje wat je aan elkaar hebt. Wij hebben ook goede afspraken gemaakt. Dat moet ook wel, want er valt veel af te stemmen als je samen een tuin deelt. Wie welke werkbeurt doet bijvoorbeeld, of wie wanneer bezoek ontvangt. Zodat niet de ene een feestje wil houden, terwijl de ander juist een diepgaand gesprek heeft afgesproken met een vriendin. En wie welke klus doet. De borders hebben wij ook verdeeld. Dan gaat niet de een enthousiast spitten in een stuk waar de ander net bloemen heeft gezaaid.
Wij wonen allebei in het centrum van Rotterdam en hadden behoefte aan buiten zijn. Het contrast met de stad is enorm. Hier zeg je elkaar gewoon gedag, daar ken ik mijn buren nauwelijks. Het is ook ongelooflijk dat je binnen 20 minuten van de drukke Coolsingel in dit stukje natuur staat. Wij ontdekken ook elke keer weer nieuwe dingen die je in de stad niet tegenkomt. Toen wij op zoek gingen wisten wij wel meteen dat dit het complex voor ons was. Het ligt een beetje verborgen en is prachtig.
De tuin is echt een kadootje. Wij hebben wel het één en ander moeten opknappen. Waterleiding vervangen, gasaansluiting en de leidingen naar het zonnepaneel vernieuwen. Nu hebben wij samen af en toe ’tuindagen’, dan zijn wij er allebei en doen dan klussen. Wij zijn er meestal een paar keer per week, afhankelijk van het weer. Afgelopen zomer hebben wij hier een minivakantie gehouden. Net gedaan alsof dit ons vakantiehuisje was en vanuit hier uitstapjes gemaakt.
De vereniging vinden wij echt een verrijking. Het is net een dorp, met alles erop en eraan. De mensen zijn geweldig. Er is veel kennis en veel inzet en de vrijwilligers verzetten ook veel werk. Net zoals de tentoonstelling. Die wordt met zoveel liefde en aandacht gemaakt. Dat is toch schitterend. En als wij wel eens met een probleem zitten in de tuin, dan krijgen wij ook altijd meteen hulp. Het is echt een leuke vereniging. Tijdens de werkbeurten heb je soms ook de meest waanzinnige gesprekken over diepgaande onderwerpen. Je leert je medetuinders zo wel kennen.
Het enige dat een beetje jammer is, is dat onze tuin heel laag ligt. Daardoor staat hij vaak onder water. Wij zijn nu aan het nadenken wat wij daarmee moeten doen. Gaan wij het ophogen, of passen wij ons aan aan de natuur en accepteren wij het dat het af en toe een moeras is. Ja, dat leer je wel in een volkstuin: accepteren en meebewegen.”
interview: april 2008