Acht jaar geleden nam Marjet Zijlmans nr. 157 over, “Het Knopendoosje” geheten, omdat de fam. Knoop daar woonde. Door mijnheer Knoop en wat familieleden indertijd gebouwd. Klein en helemaal jaren ‘60 stijl, met oranje accenten. Die stijl is nu nog te zien aan keuken en serviesgoed. De knopen eruit, Marjet erin.
Heb je veel veranderd???
“Alleen de luifel aan de voorkant is erbij gekomen. Samen met mijn broer getekend en gemaakt. Daar zit ik heerlijk in de winter met een klein potkacheltje. Er is hier geen elektra, wel gas. Een zwerver leerde me ooit dat een omgekeerde bloempot op een gaspit zetten als een soort kacheltje werkt. Aan de achterkant heb ik nu een simpele buitendouche. Buiten waren kippen geknipt van Buxus en ook van die ballen boven elkaar….heb ik laten staan maar die zijn nu allemaal door de buxusmot weg”, vertelt Marjet. “Verder ben ik niet voor grote veranderingen . Ik ben voor hergebruik. Veel gekregen en veel gevonden. Weinig van plastic hier ; ik hou van natuurlijke materialen.
Binnen is nog veel uit de 60er jaren.
De naam is wel veranderd. Het huisje heet nu “Walden”. “Mijn inspiratie is, dat ik fan ben van Frederik van Eeden, de schrijver van o.a. “De Kleine Johannes” en “Van de koele meren des doods”, over de natuur en de mens. Hij stichtte “Walden”, een leef -en woongemeenschap (grote villa’s) in Bussum. Daar had Van Eeden een schrijvershut. Ik wilde ook dat gevoel hebben van “je terugtrekken uit de wereld”. In mijn leven heb ik altijd heel hard gewerkt. Mijn twee kinderen heb ik bijvoorbeeld alleen opgevoed. Sinds dit huisje heb ik meer tijd en kom ik hier. Mijn eigen schrijvershut dus, om me terug te trekken in de natuur.
Om een boek te schrijven?
“Nee. Ik ben niet ambitieus, wil niet uitblinken, hier is het puur voor mezelf. Ik doe dingen voor mijn plezier. Ik lees hier veel, maak gedichten en schilder. Drie jaar geleden ging ik met een rugzak naar Vietnam. Daar liggen langs de weg veel potscherven, restanten van de oorlog. Ik raapte de mooiste op, vooral de blauw met witte. En ben gaan mozaïeken. Van alle kanten krijg ik nu (vooral blauwe) stukjes voor op mijn terrasmuurtjes.
En als de kleinkinderen er zijn?
“Mijn dochter heeft twee kinderen: Olle van 5 jaar en Lena is 2 jaar. Meteen wist ik dat ik op wilde passen. Iedere woensdag ga ik hier dus al bijna vijf jaar met Olle en nu ook met Lena naar toe .Ik vind het belangrijk een band op te bouwen met een kleinkind. Het past bij opa’s en oma’s volgens mij om te vertellen over de natuur. We vangen samen visjes en kikkervisjes, Olle heeft een verrekkijkertje en kent al veel vogels en vlinders. Verzamelen slakkenhuisjes , schelpen, veren en schedeltjes. We wandelen en fietsen in de omgeving, ondernemen van alles.
Nu is de schrijvershut ook nog een kinderopvang door oma hier. Binnen is het een educatief centrum.: er hangen hier veel (informatieve) kaarten en overal zijn er verzamelingen. Ze kunnen muziek spelen op instrumenten uit allerlei landen: belletjes, panfluit, tamboerijn, trommel, klankschaal. Ze hebben hier een eigen zandbak en een tuintje, een hut in de boom en maken van alles, ook limonade van bramen en Japanse wijnbessen. Op woensdag tussen 1 en 2 is zelfs samen het vuil wegbrengen hier een feestje.
Leuk, een boomhut hier.
“Ik noem de grote conifeer naast het huisje de “Toverballenboom” omdat er van alles inhangt. Een timmerman heeft die bodem erin gemaakt. En nu is er een provisorische opbouw voor de veiligheid van de kinderen. Eigenlijk is het mijn bedoeling dat Olle de hut gaat bouwen samen met zijn vader. Lijkt me een goed plan. Of het ervan komt, weet ik niet.
Je favoriete plekje?
“In de winter onder de luifel bij het kacheltje en in de zomer achter de hopwand bij de boom, want daar val ik makkelijk in slaap.
”Wat zou je hier nog graag willen?”
Als de kinderen groter zijn dan wil ik de toverballenboom er wel uit, want daardoor er is veel schaduw in de tuin en dan komt er meer licht en ruimte.
”Marjet, bedankt en nog heel veel fijne , gezellige en gelukkige jaren in “Walden”gewenst!
P.S.: ook een bijzonder huisje hier met een leuk verhaal? Laat het me weten!
Marga Cooiman-van Muijden
[email protected]